- adjuto
- adjūto, āvi, ātum, 1, v. freq. [adjuvo] (ante-class.; esp. in Plaut. and Terence, and in later Lat.), to help, to be serviceable to, to assist: aliquem, Att. ap. Non. 424, 2:
istocine pacto me adjutas?
Plaut. Ps. 1, 1, 81; id. Cas. 3, 3, 17; id. Truc. 2, 5, 26; 2, 7, 8:Pamphilum,
Ter. And. 1, 3, 4; id. Heaut. 3, 1, 7; 2, 35; id. Ad. prol. 16; id. Phorm. prol. 34:funus,
id. ib. 1, 2, 49.—With two acc.:id adjuta me, quo id fiat facilius,
Ter. Eun. 1, 2, 70.—With dat. pers.: adjuta mihi, Pac. ap. Don. ad Ter. Ad. prol. 16; cf. Ruhnk. ad Ter. Hec. 3, 2, 24.—Also on a coin:deus adjuta Romanis, Eckh. D. N. 8, p. 223: saltem nobis adjutāsses,
Petr. Fragm. Trag. 62 Burm.— Pass.:adjutamur enim atque alimur certis ab rebus,
Lucr. 1, 812.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.